Een maand na sleutelbeenbreuk meteen prijs: "We waren met heel veel vraagtekens vertrokken"

Bart Ver Elst
Bart Ver Elst
| 1 reacties
Een maand na sleutelbeenbreuk meteen prijs: "We waren met heel veel vraagtekens vertrokken"
Foto: © photonews

De overwinning van Moreno De Pauw en Kenny De Ketele in de Zesdaagse van Kopenhagen kwam toch wat onverwacht. Enerzijds omdat het duo niet vaak meer samen rijdt, anderzijds omdat beide landgenoten met 'extrasportieve' probleempjes kampten.

Een maand geleden brak De Ketele zijn sleutelbeen, De Pauw werd dan weer twee weken geleden vader. En toch schoot het duo raak in Kopenhagen. "Een week voor het begin van de zesdaagse ben ik met mijn entourage beginnen na te denken of ik toch niet nog wat competitie kon gebruiken voor het WK dat er straks aankomt", legt De Ketele uit bij Sporza. "Ik kreeg groen licht van de nationale ploeg."

"En omdat het dochtertje van Moreno twee weken eerder geboren was, kwam die ook vrij. Zo hadden we meteen een goeie ploeg om naar Kopenhagen te gaan. Moreno had natuurlijk een paar korte nachten achter de rug en ik had weinig kilometers. Al had ik wel intensief getraind op de rollen. Maar dat is niet hetzelfde als het echte werk op de fiets."

Vraagtekens

"We waren dus met heel veel vraagtekens vertrokken. Als we dat dan op deze manier kunnen afsluiten, doet dat enorm veel deugd", aldus De Ketele, die wel nog wat last ondervond van zijn schouder na zijn sleutelbeenbreuk. "Vooral bij de aflossingen, wanneer ik Moreno in de baan moest brengen, kwam alle druk op die pijnlijke schouder."

"Voor mijn sleutelbeen zelf was ik totaal niet bang, daar staat een heel grote plaat op. De specialist had mij gerustgesteld. Maar de spieren errond zijn weken ontlast geweest en moesten nu vol aan de bak. Dat heeft voor heel veel pijn en ongemak gezorgd. Ik had twee heel slechte dagen, maar ik heb doorgebeten. De wil was veel sterker dan de ongemakken en dan trek je het tot het einde."

Tegen WK in orde

Eind februari is er het WK in Polen, maar tegen dan wil De Ketele topfit zijn. "Ik denk wel dat ik die blessure nog een tijdje ga voelen. Uiteindelijk heb ik de genezing ook enorm gepusht. Als ik stilzit, voel ik het niet, maar als ik mijn arm in een bepaalde hoek wil heffen, kan het venijnig pijn doen. Maar het is mogelijk om mijn job te doen, dat heb ik bewezen. Tegen het WK denk ik dat de blessure wel verleden tijd is."

Corrigeer
Fout gevonden in bovenstaand artikel? Meld het hier!

Schrijf je nu in voor de Wielerkrant nieuwsbrief

Meer nieuws

Meer nieuws

Populairste artikels

Nieuwste reacties