De belangrijkste wielerwedstrijden sinds 2020

De afgelopen jaren brachten een reeks wielermomenten die de zintuigen prikkelden en scenario's herschreven. Renners stormden de geschiedenis in met vurige benen en een zwerm camera's bij elke pedaalslag.

De wedstrijden namen onvoorspelbare wendingen en leverden drama op dat zelfs doorgewinterde fans sprakeloos achterliet. Tussen 2020 en 2023 zagen we enkele van de meest gedenkwaardige momenten in het professionele wielrennen. Ze vonden plaats op plekken waar ijle berglucht de longen snijdt, kasseien de dapperen straffen en tactiek het onder druk begeeft.

2020 Tour de France – Pogacars tijdrit op etappe 20

Tadej Pogacar leverde een etappe af die toekomstige generaties zullen navertellen. Voorafgaand aan etappe 20 droeg Primoz Roglic de gele trui en leek hij verzekerd van de eindzege. Pogacar, toen pas 21 jaar oud, besloot de verwachtingen volledig te herschrijven. In de tijdrit van Lure naar La Planche des Belles Filles haalde hij Roglic in met 59 seconden verschil. De timing, inzet en brutaliteit maakten het onvergetelijk.

Fans volgden de ronde zoals gewoonlijk met een mix van hoop en strategie, maar deze etappe trok een breder publiek. Het was zo'n finish die wedden op wielrennen ineens tot gespreksonderwerp in de woonkamer maakte, omdat alle voorspellingen overboord gingen. Wat het extra bijzonder maakte, was de timing.

Een Tour de France zonder publiek langs de weg door reisbeperkingen leverde toch een finale van wereldformaat. Pogacars rit maakte hem de jongste winnaar sinds 1904 en liet een indruk achter die zelfs niet-wielerliefhebbers konden waarderen. Het bewees dat berglucht en druk vreemde dingen doen met zelfs de best voorbereide renners.

2021 Parijs–Roubaix – De triomf van Colbrelli in de regen

{READALSO}Voor het eerst sinds 2002 bracht de Koningin der Klassiekers haar kassei-chaos onder stortbuien. Modder bedekte elke centimeter van de rennerslichamen, en bij aankomst leken velen uit een ingestorte mijn gekropen. Sonny Colbrelli, vooral bekend om zijn sprintbenen en Italiaanse strijdlust, zegevierde in de meest woeste editie van Roubaix in decennia. In de velodroom klopte hij Florian Vermeersch en Mathieu van der Poel.

De modder gaf het geheel een filmisch karakter. Colbrelli viel uitgeput over de streep, zichtbaar overdonderd. Zijn overwinning belichaamde brute kracht gecombineerd met een indrukwekkend uithoudingsvermogen. Parijs–Roubaix ging altijd al over overleven in het onvoorspelbare. In 2021 eiste het nog meer.

2022 Milaan–San Remo – Mohorič en de dropper post

Matej Mohorič besloot dat winnen in Milaan–San Remo een dosis sluwheid én een stukje mountainbiketechnologie vereiste. Met nog 5,5 kilometer te gaan verlaagde hij zijn zadelpen, dook als een speer de afdaling van de Poggio af, en liet zijn achtervolgers in de schaduw achter. Het werkte zo goed dat sommige teams zich afvroegen waarom ze daar zelf niet eerder op waren gekomen.

Hij reed alsof hij de zet in een schuurtje had voorbereid en in het geheim had getest. In een wedstrijd die normaal aanvoelt als een langzaam ontbrandende roman, veranderde Mohorič het in een kort verhaal vol explosieve wendingen. Thuis voor de tv keken fans nog eens goed of ze het wel goed hadden gezien. De kloof die hij sloeg veranderde de opvatting over hoe San Remo gewonnen kon worden.

2023 Giro d’Italia – Thomas versus Roglic, drama op Monte Lussari

Toen de koers bij etappe 20 aankwam, leidde Geraint Thomas met 26 seconden op Primoz Roglic. De rit was een klimtijdrit eindigend op Monte Lussari, een klim zo meedogenloos dat het leek alsof iemand met wrok hem had ontworpen. Halverwege de berg vloog de ketting van Roglic eraf. Toeschouwers hielden hun adem in, monteurs renden als bezetenen en de klok tikte ongenadig door.

Zodra Roglic weer op de fiets zat, reed hij alsof de duivel hem achterna zat. Hij heroverde elke verloren seconde en won de rit én de roze trui. Langs de weg joelden Slovenen hem omhoog met zo’n volume dat zelfs vogels hun vleugels stilhielden. Het was theater op twee wielen, geschreven door zwaartekracht en emotie.

Thomas bleef kalm en verwerkte het verlies met de waardigheid van een veteraan. Maar Monte Lussari hoorde die dag aan Roglic toe, net als de eindzege.

2020 Strade Bianche – Van der Poels afwezigheid en het stoffige decor

De editie van 2020 werd door kalenderwijzigingen naar augustus verschoven, waardoor Toscane de renners bakte als aardewerk. De koers begon al zwetend en eindigde met gezichten bedekt in een laag stof alsof men uit een slagveld kwam. Wout van Aert, nog pijnlijk bewust van eerdere missers, liet iedereen achter op de laatste klimmetjes richting Siena.

Hij kwam solo over de streep, vierend met de ingetogen elegantie van iemand die eindelijk wist hoe hij het moest afmaken. Het tempo was moordend, vroege ontsnappingen haalden niets uit, en de finish bevestigde dat Van Aert meer dan alleen kracht bezit.

Dit was geen gewone koers. De wegen, de zon en de waanzin van een herschikte kalender gaven het iets van een western. Het was spektakel dat neutrale kijkers omtoverde tot blijvende fans.

2021 Ronde van Vlaanderen – Het tactische duel tussen Van der Poel en Asgreen

Kasper Asgreen knipperde niet met zijn ogen. Dat alleen al verdient lof. Na een kilometerlange strijd naast Mathieu van der Poel bevond hij zich in een situatie die velen vreesden: een sprint tegen een renner die een windhond de baas kon. Toch bleef Asgreen koel, wachtte hij zijn moment af en versloeg Van der Poel in Oudenaarde.

De Deen timede zijn eindsprint zo precies dat zelfs Van der Poel verrast leek. De koers kende valpartijen, scheuren en duels voordat het tweetal overbleef. Hun tandem aan het slot voelde als een duel bij dageraad. Alleen koos ditmaal de minder flamboyante renner het juiste moment om toe te slaan.

2022 Tour de France – Pidcock op Alpe d’Huez

Weinig beklimmingen zijn zo legendarisch als Alpe d’Huez, en zelden herdefinieert iemand wat afdalen inhoudt. Tom Pidcock deed het. Hij daalde de Col du Galibier af alsof hij natuurwetten wilde herschrijven, haalde meerdere renners in en won vervolgens op de top van een van de meest iconische cols.

Zijn aanval was perfect getimed, zijn benen klaar, en zijn zenuwen bevroren. Pidcock boekte zijn eerste ritzege in een grote ronde en gaf Groot-Brittannië opnieuw een winnaar op deze mythische klim. Zijn stuurmanskunst door de scherpe haarspeldbochten haalde de voorpagina’s – omdat het eruitzag als magie.

De beelden versterkten het verhaal. Een helikoptershot toonde hoe hij in bochten dook met een zelfvertrouwen dat toeschouwers op het puntje van hun stoel bracht. Die dag was het zijn koers, zonder enige aarzeling.

Wedstrijden die niet vergeten willen worden

De vroege jaren 2020 leverden niet zomaar hoogtepunten. Ze herschreven verwachtingspatronen en vormden reputaties. Van modderige kasseien tot duizelingwekkende haarspeldbochten toonden ze dat het wegwielrennen zich niets aantrok van vaste scripts. Tactiek, talent en pure vasthoudendheid kwamen samen voor overwinningen die blijven hangen en nederlagen die je voelt.

Deze races staan niet op zichzelf. Ze weerspiegelen een periode waarin renners durfden aan te vallen en het onbekende opzochten. De sport draaide om spektakel en beloonde lef. Daardoor voelde elke wedstrijd als een nieuw hoofdstuk in het groots opgezette drama dat wielrennen heet. De vroege jaren 2020 weigerden stil voorbij te trekken. Ze bleven schreeuwen, beuken en razen over het Europese asfalt.