Aanvallers en sprinters ruiken hun kans in La Primavera: welke groep biedt het meeste spektakel?
Foto: © photonews
Volg Wielerkrant nu via WhatsApp!
Het leuke aan Milaan-Sanremo is dat het op het einde altijd die afweging maken is: aanvallen of sprinten? Ook voor renners zelf niet altijd een gemakkelijke keuze en het heeft allebei zijn charme. Maar wat heeft de voorbije jaren nu eigenlijk voor het meeste spektakel gezorgd?
De balans is 3-2 in het voordeel van de massasprints, maar de laatste twee jaar was het wel telkens een aanvaller die met de bloemen mocht pronken. Een indicatie van hoezeer het nog altijd alle kanten uitkan in Milaan-Sanremo. Het jaar voordien was het ergens iets tussen de twee: toen werd het een sprint met een groepje van zeven renners.
Dat laatste scenario heeft toch wel echt iets. Hoeveel renners er weg zijn, maakt dan niet echt uit. Of het er nu drie, vijf of zeven zijn. Maar een klein groepje dat wegrijdt en het dan beslist in een sprint: in zo'n spurt kunnen er zich ineens ook rare kronkels voordien. Zoals een Sagan die zich verslikt in Kwiatkowski bijvoorbeeld.
AANVALSLUST SPREEKT TOT DE VERBEELDING
Die pure aanvalslust spreekt hoe dan ook tot de verbeelding. Een renner als Philippe Gilbert heeft die nog en wie er ook wat van kon, was Fabian Cancellara. Beiden kwamen mekaar tegen in de editie van 2008. Ze gingen samen de Poggio over en toen Cancellara op drie kilometer van de aankomst uitpakte met een verschroeiende aanval, geraakte niemand nog tot op zijn wiel. Een echte thriller was dat.
Het zijn zulke heerlijke edities die Milaan-Sanremo intact hebben gehouden als één van de grootste koersen ter wereld. De grote kanonnen die kost wat kost van de toch wat snellere pure sprinters willen af geraken: schitterend, die tweestrijd.
ONVOORSPELBAARHEID ALS GROTE TROEF
Het is natuurlijk niet te garanderen dat het elk jaar zover komt. De grootste garantie op spektakel in deze wedstrijd is als er een klein groepje wegrijdt. Omdat je dan op het einde telkens het spel krijgt van wie gaat wat doen? Komt er nog een laatste demarrage, ja dan neen? Die onvoorspelbaarheid is één van de grootste troeven van de koers.
Al heeft ook een goeie massasprint zeker zijn charme. Het blijft toch een speciaal gebeuren om te aanschouwen. En de vier andere Monumenten eindigen sowieso niet in een massasprint, als het wedstrijdverloop enigszins voldoet aan de verwachtingen. Dus mag het in Milaan-Sanremo zeker wel af en toe een sprint zijn.
Schrijf je nu in voor de Wielerkrant nieuwsbrief
