Waarom toch? Stybar onderging in zijn laatste jaar operatie als Iserbyt en had daar goede reden voor

Symptomen en diagnose bij Stybar en Iserbyt

Binnen het professionele wielrennen is de geknelde liesslagader een gekend fenomeen. Volgens schattingen zou één op vijf renners ermee geconfronteerd worden. De vaststelling van deze aandoening verloopt echter niet altijd vlot.

De symptomen zijn namelijk sterk uiteenlopend, wat de herkenning bemoeilijkt. Bij Eli Iserbyt uitte het probleem zich tijdens een wedstrijd in een intense pijn. Hij vertelt dat het voelde “alsof zijn bovenbeen met een touw werd afgesnoerd.”

Stybar ervaarde andere klachten. Hij spreekt niet over tintelingen of slapende spieren, maar over een merkbaar verlies aan kracht. “Bij mij ging het puur om krachtverlies. Ik moest lossen zonder dat ik echt aan het afzien was”, stelt hij in Het Nieuwsblad. Uit latere analyse van zijn trainingsgegevens bleek dat hij moest afhaken bij vermogens die hij normaal probleemloos kon aanhouden.

Beslissing tot operatie in slotjaar carrière

De klachten doken op in het laatste actieve seizoen van Stybar. De renner stond voor een moeilijke keuze: ingrijpen of niet. “Ik heb lang getwijfeld of ik nog onder het mes zou gaan”, zegt hij. De meningen van specialisten en collega’s liepen sterk uiteen. Sommigen raadden de ingreep aan, terwijl anderen, zoals de arts van zijn ploeg Jayco-Alula, hem afraadden.

Uiteindelijk gaf een persoonlijke ervaring de doorslag. Tijdens een korte fietstocht met zijn zoon merkte Stybar dat zijn fysieke toestand hem parten speelde. Hij voelde zich vermoeid na amper tien kilometer. Dat moment leidde tot een beslissing. “Als mijn zoon ooit gaat fietsen, wil ik wel nog een beetje kunnen meerijden met hem”, besluit Stybar.