Opinie Parcours zoals Val di Sole mag er één keertje per jaar wel tussenzitten

Tussen de lijnen kon je in de commentaren van menig crosser vandaag wel verstaan dat het verraderlijk was, misschien zelfs op de limiet. Verraderlijk was het zeker en dan stijgt de verantwoordelijkheid bij de crosser zelf om de juiste keuzes te maken. Aan welke snelheid ga ik door een bocht? Neem ik risico's, ja of neen? En zoja, hoeveel?

Het is verre van evident om keer op keer de juiste beslissingen te nemen, maar de bal ligt dan nog altijd in het kamp van de renner zelf. Dit jaar was de kwestie in Val di Sole vooral dat het niet echt rijden door de sneeuw was, terwijl dat een dag eerder wel nog tot de mogelijkheden behoorde. Zoals zo vaak in de cross hebben de weersomstandigheden hun werk gedaan.

VALPARTIJEN

Het was vooral rijden op een harde en gladde ondergrond. Rijden op ijs, met veel sneeuw om zich heen. Sommigen gingen uitstekend met die omstandigheden om en waren dan ook vooraan in de cross te vinden. Anderen hadden er meer moeite mee. Feit is wel dat er twee ernstige valpartijen te noteren vielen en dat zien we nooit graag in het veldrijden. Gelukkig zijn de eerste berichten rond Van Empel en Iserbyt vrij positief.

Die valpartijen betekenen daarom nog niet dat een cross als Val di Sole niet zou thuishoren op de veldritkalender. Ook dat de waardeverhoudingen uit andere crossen eens flink door mekaar worden geschud wil dat niet zeggen. Sport is altijd gebaat bij onvoorspelbaarheid en ook de crossers die goed presteren op zulk parcours sterk presteren mogen eens op hun werken bediend worden.

NIET VOOR ELK WEEKEND

Neen, het veldrijden hoeft zeker niet constant het extreme op te zoeken. Er hoeft zeker niet elk weekend op sneeuw en ijs gecrosst te worden, dan zou het speciale er ook helemaal af zijn. Maar één keer per jaar naar Val di Sole trekken om daar veldrijders onder heel andere omstandigheden het beste uit zichzelf naar boven te halen? Moet zeker kunnen.